Niektóre firmowe regulaminy brzmią tak absurdalnie, że trudno uwierzyć, że obowiązują naprawdę — a jednak. Biznesowa rzeczywistość potrafi zaskoczyć, a kreatywność pracodawców w tworzeniu zasad czasem przekracza granice zdrowego rozsądku. W tym artykule poznasz prawdziwe przykłady dziwnych przepisów obowiązujących w różnych firmach — od zakazu rozmów w windzie po obowiązkowe okrzyki o 7:55 rano. Sprawdź, do jakich ekstremów potrafią posunąć się organizacje w imię dyscypliny, efektywności lub… własnej wizji „firmowej kultury”.

Zakaz rozmów w windzie i uśmiechania się w korytarzu

Niektóre korporacje próbują sterować każdym aspektem zachowania pracowników — nawet tym, jak mają się zachowywać między piętrami. Przykładem może być firma w Japonii, która wprowadziła zakaz rozmów w windzie. Uzasadniono to potrzebą zwiększenia koncentracji i efektywności zespołu. Pracownicy mieli po prostu „jechać w ciszy”.

Jeszcze dalej poszła inna azjatycka korporacja, w której zabroniono… uśmiechania się na korytarzu, ponieważ mogło to rzekomo rozpraszać współpracowników. W praktyce oznaczało to, że każda spontaniczna reakcja mogła zostać źle odebrana, a nadmierna ekspresja emocji była niepożądana.

Tego typu przepisy przypominają raczej wojskowy dryl niż atmosferę wspierającą rozwój zawodowy. Co więcej, nieprzestrzeganie takich zasad często kończyło się rozmową z działem HR lub oficjalnym ostrzeżeniem.

Zasady jak z innego świata: prawdziwe przykłady

Zebraliśmy dla Ciebie listę autentycznych zasad firmowych, które naprawdę funkcjonowały lub nadal obowiązują. Poniżej znajdziesz najbardziej zadziwiające przypadki:

• Zakaz jedzenia czosnku — indyjska firma IT zakazała spożywania czosnku i cebuli przed spotkaniami z klientami ze względu na „komfort zapachowy otoczenia”.
• Kolor bielizny pod kontrolą — w jednej z amerykańskich sieci restauracyjnych hostessy musiały nosić cielistą bieliznę, by „nie odciągać uwagi klientów”.
• Monitoring czasu spędzanego w toalecie — chińska firma zamontowała czujniki w toaletach, by kontrolować długość przerw „fizjologicznych”.
• Zakaz używania czerwonych długopisów — w australijskiej firmie kolor czerwony uznano za zbyt agresywny, demotywujący i „niezgodny z kulturą feedbacku”.
• Obowiązek rozciągania się co 90 minut — korporacja z Tajwanu wymagała od pracowników przerwania pracy na mini-sesje gimnastyczne kilka razy dziennie.

Zamiast wspierać dobrostan czy zwiększać zaangażowanie, wiele z tych zasad wywoływało frustrację, stres i dezorientację wśród pracowników.

Punktacja za entuzjazm i poranne rytuały

Niektóre firmy, szczególnie w Azji, wprowadzają systemy oceniania pracowników na podstawie… ich entuzjazmu. W jednej z japońskich firm codziennie o 7:55 rano odbywały się „sesje motywacyjne”, podczas których:

• pracownicy skandowali firmowe motto z pełnym zaangażowaniem,
• wykonywali wspólny układ ruchowy przypominający taniec,
• byli oceniani przez przełożonych za głośność i ekspresję.

Jeśli ktoś krzyczał zbyt cicho, mógł dostać niższą notę w ocenie okresowej. Taki teatr absurdu miał – według kadry zarządzającej – wzmacniać ducha zespołu i motywować do działania. W praktyce jednak często prowadził do uczucia zażenowania i wewnętrznego sprzeciwu.

Podobne rozwiązania, choć mniej ekstremalne, stosowano również w firmach amerykańskich — gdzie za „pozytywne nastawienie” można było otrzymać specjalne punkty wymienialne na bonusy.

Obowiązkowe ćwiczenia i… masaże bez pytania

W imię dbania o zdrowie niektóre firmy narzucają obowiązkową aktywność fizyczną. W jednym z tajwańskich call center pracownicy musieli wykonywać gimnastykę trzy razy dziennie. W innym przypadku, w Japonii, firma zatrudniła masażystę, który odwiedzał open space i oferował masaże… bez pytania o zgodę.

Dla części zespołu była to forma relaksu, jednak wielu pracowników czuło się zestresowanych obowiązkiem fizycznego kontaktu w środowisku zawodowym. Próby odmowy kończyły się niezadowoleniem przełożonych, bo „firma przecież płaci za usługę”.

Takie praktyki pokazują, że nawet dobre intencje mogą przynieść odwrotny efekt, jeśli nie uwzględnią poczucia komfortu i prywatności pracownika.

Kary za zbyt częste korzystanie z drukarki

W jednej z firm z branży logistycznej wprowadzono system punktów karnych za nadmierne korzystanie z drukarki. Każde wydrukowane 10 stron oznaczało odjęcie 1 punktu z puli rocznej, która wpływała na… wysokość premii.

Z założenia miało to zachęcać do pracy w duchu less waste. W praktyce jednak:

• pracownicy unikali drukowania ważnych dokumentów, nawet jeśli były potrzebne,
• współpracownicy przesyłali sobie pliki „do wspólnego druku”, by ograniczyć własny licznik,
• niektórzy celowo drukowali z cudzych kont, co wywołało falę nieufności i wewnętrznych konfliktów.

Zamiast pozytywnych efektów firma osiągnęła obniżenie wydajności i wzrost napięcia w zespole.

Zobacz również:

Zawodowy negocjator - jak nim zostać?

Jak zostać inspektorem BHP – wymagania, kursy, zarobki

Zakaz używania konkretnych słów w e-mailach

W jednej z niemieckich agencji marketingowych opracowano listę zakazanych słów, których nie wolno było używać w komunikacji wewnętrznej. Na czarnej liście znalazły się takie wyrazy jak „problem”, „niestety”, „niewiem” (pisownia zamierzona — chodziło o błędną formę), a nawet… „jutro”.

Uzasadnienie? Słowa te miały być „demotywujące, nieprofesjonalne lub sugerujące brak kontroli nad zadaniem”. Pracownicy musieli zastępować je „językiem sukcesu” i używać wyrażeń typu: „wyzwanie”, „przemyślana decyzja”, „rozwiązanie w toku”.

Efekt? Komunikaty wewnętrzne stawały się sztuczne, nieautentyczne i często nieczytelne. Choć intencją było budowanie pozytywnej kultury, skończyło się na biurokratycznej nowomowie.

Zasady w firmach powinny wspierać rozwój, wzmacniać zaufanie i budować środowisko pracy, w którym chce się przebywać. Niestety, jak pokazują powyższe przykłady, nie każda organizacja potrafi znaleźć właściwą równowagę między kontrolą a zdrowym rozsądkiem.

Jeśli pracownicy zaczynają uczyć się regulaminu jak przepisów ruchu drogowego, coś poszło nie tak. Dlatego warto, by każda firma — zanim wprowadzi nowy zakaz lub obowiązek — zadała sobie jedno, proste pytanie: czy to naprawdę ma sens?

Bo nawet najdziwniejsza zasada może przetrwać… ale tylko do momentu, aż znajdzie się ktoś odważny, by zapytać: „Dlaczego?”.